Ups and Downs

Hallo Allemaal!

Even een bericht uit de toekomst (het is hier wel 1 uur later dan bij jullie :-p). Afgelopen maand was een soort rollercoaster. Een rollercoaster van emoties en ervaringen. De maand november was helaas de minste tot nu toe. Maar ik loop een beetje hard van stapel. Laat ik bij het begin beginnen.

22 Oktober kwamen mijn ouders hier. Het was echt super om ze weer te zien! Maar vooral om elkaar even een knuffel te geven :-). Gelukkig was hun vlucht niet vertraagd en waren al hun koffers goed aangekomen. 4 hele zware koffers kan ik wel zeggen! Maar ja, ongeveer 3/4 van hun spullen was voor mij of voor de Vuurtjes XD. Altijd handig als er mensen op bezoek komen. De 1,5 week dat mijn ouders in Kabwe waren konden ze bij mij doorbrengen. Ze sliepen in mijn kamer en ik sliep lekker op de bank. Ja ik zeg lekker, want vanwege de warmte was het beneden een stuk koeler dan in mijn slaapkamer. Ik heb beter geslapen dan de paar dagen daarvoor XD. Doordat ze bij mij konden blijven hadden we genoeg tijd om bij te praten tussen de activiteiten door. We hebben uiteindelijk alles kunnen doen wat ik ze wilde laten zien en wat zij graag wilden zien. En nog meer zelfs! We hebben geluncht bij een local, we hebben de zonsopgang gezien op de Prayer Mountain, tijd doorgebracht met andere zendelingen, naar Mercy House geweest en daar een rondleiding gekregen, kidschurch gedaan (met een toneelstukje (als je mijn vader met lang haar wilt zien moet je maar eens naar het filmpje vragen. Sorry pap, maar lang haar wordt hem niet..), naar de Base geweest, naar Bathesda geweest en nog even Town in gegaan. Jaja een heel programma. Na deze indrukwekkende 1,5 week hadden we ook nog een paar dagen over om er even lekker tussen uit te gaan. We zijn naar Flying Missions in Lusaka geweest. Dit is een plek waar ze vliegtuigen hebben die ze inzetten om op plekken te komen die moeilijk bereikbaar zijn om zo hulp te kunnen verlenen maar waar zendelingen ook terecht kunnen om even vakantie te hebben. Je had de mogelijkheid om met een vliegtuig naar een safaripark te vliegen, Lower Zambezi. Dit hebben wij gedaan, en het was geweldig! Echt super mooi. We vlogen ongeveer een half uur over de natuur van Afrika, waaronder ook de Zambezi rivier waar de nijlpaarden en olifanten verkoeling zochten. Nadat we in het park geland waren hebben we de hele ochtend een safari gedaan waarbij we: leeuwen, olifanten, zebra's, herten, apen, buffels en wilde zwijnen hebben gezien. Fantastisch! Daarna nog een heerlijke lunch gehad aan de Zambezi rivier met uitzicht op nijlpaarden en olifanten. Het was Magical. Helaas gaat het mij niet lukken om alle foto's bij deze blog te zetten, maar als je geinteresseerd bent zeg het gerust. Na deze paar dagen vakantie was het al weer tijd voor mijn ouders om het vliegtuig terug te pakken. Heel dubbel. Maar we wisten dat we elkaar weer zouden zien na 4 maanden, dus dat helpt.

Twee dagen nadat mijn ouders weg gingen, ging het mis. November werd de pittigste maand tot nu toe. Ik kreeg erg pijn in mijn rug, waardoor ik ongeveer een week bijna niks kon doen. Alles deed zeer. Nadat ik langzaamaan weer beter werd, werden Yaelle, David en Jan ziek. Een 'nasty parasite'. Waardoor we weer een aantal dagen geen school konden doen. Yaelle en Jan knapten gelukkig na die dagen weer op, maar David bleef maar ziek. Het duurde bij hem schrikbarend lang. Hij viel veel af, at bijna niks en had weinig energie. Het waren spannende dagen. Gelukkig is er iemand die veel verstand heeft van natuurlijke geneesmiddelen, en nadat er een kuur opgestart werd ging het langzaam beter. Dat waren echt een paar spannende dagen. Weet je, in Nederland is het allemaal heel goed geregeld. Als je je ziek voelt kijk je even hoe het gaat, en als het dan niet weggaat kan je naar een dokter die weet wat hij of zij doet en goed onderzoek kan doen naar wat de oorzaak is. Hier is dat niet zo gemakkelijk. Er is een ziekenhuis in Kabwe, maar dat is geen goed ziekenhuis. Als Zambianen naar de dokter gaan krijgen ze bijna standaard antibiotica toegeschreven. Er word weinig onderzoek gedaan naar de oorzaak en als er onderzoek gedaan wordt is het erg minimaal. Er is wel een goede dokter in de buurt, maar omdat het zowat de enige is moet je uren of soms wel dagen wachten voordat je daar terecht kan. De enige mogelijkheid voor een goed ziekenhuis is in Lusaka, wat 3/3,5 uur rijden hier vandaan is. Stel er zou echt iets serieus aan de hand zijn, gaan de meesten zelfs naar Zuid-Afrika, omdat je daar zeker weet dat je goede hulp krijgt. Het is dus erg ingewikkeld hier. Stel je wordt ziek, wanneer beslis je dan of je naar de dokter moet? Wanneer neem je die stap? Waar doe je goed aan? Nadat Yaelle ongeveer weer beter was konden we een paar dagen weer school doen. Helaas werd ik daarna ook ziek. Waarschijnlijk iets meegekregen van die 'nasty parasite'. Toen dit een beetje onder controle was, kreeg ik de griep met een stevige verkoudheid. Deze maand staat erom bekend dat veel mensen ziek worden, omdat het voor lange tijd droog is geweest en bijvoorbeeld het drinkwater snel vervuild kan raken omdat het zo laag staat. Ik vertel dit niet omdat ik wil aangeven dat ik het zo moeilijk heb (gehad) hier, maar ik wil jullie een beeld geven hoe het is om alleen voor een lange tijd ergens heen te gaan. Helaas is het niet alleen maar leuk en avontuurlijk. In deze maand heb ik me namelijk ook vaak alleen gevoeld. Als je ziek bent wordt je emotioneel ook zwakker. Ik was echt uitgeput, had weinig energie meer over. Ik kreeg heimwee en ging de mensen thuis heel erg missen. Ik ben heel erg dankbaar voor de goede communicatie mogelijkheden hier vandaan. Whatsapp of Skype, ik heb het echt nodig gehad. Nou heb ik hier heel veel lieve, behulpzame en meelevende mensen om me heen, waar ik ook heel dankbaar voor ben. Zonder hen was het nog veel moeilijker geweest. Tja, het leven hier is niet altijd makkelijk. Maar ik kan voor 100% zeggen dat ik nog geen enkel moment spijt heb gehad dat ik hier heen ben gekomen. Ik leer zoveel nieuwe dingen. Over de cultuur, over andere mensen en vooral over mezelf. Dus wil je jezelf beter leren kennen, ga dan eens alleen voor een tijdje weg. (Dit hoeft natuurlijk geen 8 maanden te zijn, kan ook voor een paar dagen, een week of een maand.) Gelukkig gaat het nu weer heel goed met mij! En alle Vuurtjes ook. Omdat ik zoveel ziek ben geweest heb ik ook niet veel kunnen doen bij Mercy House. Op dit moment is er hier een maand vakantie. Mercy House en de andere projecten van OM zijn gesloten en de base gaat vanaf volgende week ook dicht. Voor mij ook een paar weken vakantie. Deze week nog wel gewoon school gedaan, maar komende week en die week daarna ook even vrij. Komende zaterdag ga ik met 3 anderen naar Livingstone, naar de Victoria Falls. Daar heb ik heel veel zin in! In het nieuwe jaar hopelijk weer een frisse start maken en weer alles oppakken. Voor de laatste twee maanden. Man, de tijd gaat echt snel! Heel gek idee dat het nog maar zo kort is. 

Voordat ik hierheen kwam had ik natuurlijk bepaalde verwachtingen. Ik ging er heel open in, maar je ontkomt er niet aan dat je een bepaald beeld vorm in je hoofd. Mijn verwachting was dat ik hier de helft van de tijd les zou geven, en de andere helft helpen bij een project van OM om ook iets bij te dragen voor de mensen hier. Zoals jullie weten is het niet helemaal zo gelopen. In het begin had ik het daar heel moeilijk mee. Ik wilde zo graag iets doen voor de mensen hier, en dat deed ik nu niet. Deed ik dan wel genoeg, en was ik dan wel nuttig? Veel mensen denken bij vrijwilligerswerk in Afrika aan arme kindjes helpen. Daar is niks verkeerds aan, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Hier maakte ik mezelf ook een beetje schuldig aan. Ik had een bepaald plaatje in mijn hoofd van wat ik zou gaan doen in Afrika. God heeft me laten zien dat onze eigen verwachtingen soms niet het beste plan voor ons is. Hij heeft me helpen inzien dat doordat ik Jan en Roos help, andere zendelingen, zij meer tijd hebben om hun talenten in te zetten bij Mercy House. Misschien werk ik dan niet zelf heel direct met de locale mensen, maar wel indirect. En ik vind het ook echt gaaf om te zien hoe Jan en Roos hun tijd effectief gebruiken met hun talenten. Daar bewonder ik ze ook om. Ikzelf ben nog heel erg zoekende wat mijn talenten zijn en hoe ik die kan ontwikkelen om zo meer behulpzaam te kunnen zijn voor anderen. Dus ik heb nu vrede gekregen met wat ik hier doe. Ik weet dat het goed is dat ik hier ben en verder vertrouw ik op God en dat hij mij wel zal leiden naar wat mijn volgende stap is. Ik ben namelijk ook al aan het nadenken over wat ik hierna wil gaan doen. 2,5 maand is natuurlijk snel, en nadat ik weer thuis ben en de tijd heb genomen om alles te verwerken en weer te aarden in Nederland, wil ik wel weer iets nieuws gaan doen. Veel om over na te denken en te bidden dus. Ik zit al wel een bepaalde richting in te denken, alleen die richting brengt wel wat praktische uitdagingen met zich mee, zoals bijvoorbeeld geld. Maar ik blijf er gewoon over nadenken en voor bidden en dan geloof ik dat ik vanzelf op de goede plek terecht kom. 

Natuurlijk moesten we als Nederlanders ook sinterklaas vieren. Dus met de (meeste) Nederlanders die hier zijn, hebben we op 2 december pakjesavond gevierd. Met natuurlijk cadeautjes voor de kids. Super gezellig, en zelf ook nog een verrassingsgedicht ontvangen door een getalenteerde dichtpiet XD. Kerst zal wel heel anders worden dan ik gewend ben, want in plaats van de kou is het hier heel warm. En ik kan je zeggen, dan is het lastig om hetzelfde knusse gevoel van de kerst voor elkaar te krijgen. Maar goed, wel al een aantal leuke kerstactiviteiten gepland dus misschien dat het kerstgevoel nog tevoorschijn komt. 

Sinds afgelopen zondag is de regentijd echt begonnen! En hoe... Onweersbuien, harde regen, het is er allemaal. Wat er ook voor zorgt dat het iets meer een uitdaging wordt om vanaf mijn huis ergens heen te gaan. Er moet nog veel meer regen komen, dit was nog maar het puntje van de ijsberg, maar nu waren er al mega grote en diepe plassen op de weg. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat zijn als er nog meer regen valt. Misschien ga ik dan wel zwemmend naar mijn werk XD. 

Tot slot nog een paar woorden in het Bemba die ik geleerd heb. Als je ergens heen gaat en je hoort: Mzungu bedoelen ze jou. Dat betekend namelijk: buitenlander. Mulishani is vragen hoe het gaat. Als antwoord kan je dan zeggen Bwino mulishani, dat betekend goed, hoe gaat het met jou. Dit is een standaard begroeting in Bemba. Iwe (ik weet niet of ik het goed schrijf maar zo spreek je het wel uit) betekend iets van: He, jij. Wordt veel gebruikt om een kinderen of iemands, aandacht te krijgen. Kan ook best brutaal zijn als het andersom gebeurd. Nou dat was het al weer XD, super veel. Bemba is echt ingewikkeld om te leren, en als je ook niet elke dag ermee geconfronteerd wordt, leer je het niet snel. Maar goed, ik kan hallo zeggen :-).

Tot de volgende keer!